W czasie migotania przedsionków, na skutek nieprawidłowej pracy przedsionków (przedsionki nie kurczą się) zwiększa się ryzyko powstawania skrzeplin w sercu. Taka skrzeplina może wydostać się z serca naczyniami wraz z krwią i spowodować “zatkanie” wąskiego naczynia krwionośnego. Jeśli skrzeplina dostanie się z prądem krwi do naczyń mózgu, powoduje to niedokrwienie danego obszaru mózgu, co nazywa się udarem mózgu. Udar niedokrwienny mózgu to najpoważniejsze powikłanie nieleczonego lub leczonego nieskutecznie migotania przedsionków.
Aby zapobiegać temu poważnemu powikłaniu, zalecane jest stosowanie leków przeciwkrzepliwych; kwas asetylosalicylowy (“aspiryna”) nie jest w tej sytuacji wystarczający. Takie leki “rozrzedzając” krew, zapobiegają powstawaniu skrzeplin w sercu i zmniejszają ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych arytmii.
Najpowszechniej stosuje się leki doustne, choć w określonych przypadkach może być zalecona również heparyna w zastrzykach.
Starsze leki przeciwkrzepliwe (acenokumarol, warfaryna) wymagają kontroli stopnia “rozrzedzenia” krwi, ich dawkowanie jest zmienne i zależne od wyników badań krwi, w związku z tym skutek leczenia może być “za słaby” albo “za mocny” i sprzyjać krwawieniom. Również stosowane jednocześnie inne leki czy dieta wpływają na siłę działania tych leków.
Nowsze leki podaje się w stałej dawce raz lub dwa razy dziennie, nie ma potrzeby wykonywać żadnych systematycznych badań krwi – jest to wygodniejsze dla pacjentów, leczenie jest bardziej przewidywalne. Jednak te leki są zdecydowanie droższe; w Polsce nadal nie są refundowane u pacjentów z migotaniem przedsionków.