Przeprowadzono wiele badań, w których wykazano związek pomiędzy stężeniem cholesterolu we krwi a występowaniem choroby wieńcowej.
Najbardziej znane jest amerykańskie badanie Framingham Heart Study, które rozpoczęło się w 1948 roku, a jego celem było ustalenie, dlaczego Amerykanie coraz częściej cierpią na choroby serca. To badanie na mieszkańcach niewielkiego miasteczka Framingham, które miało odpowiedzieć na pytanie, jakie czynniki wpływają na rozwój chorób sercowo-naczyniowych. Pod uwagę brano styl życia mieszkańców, wyniki badań lekarskich i laboratoryjnych. Analizując tę grupę okazało się, że choroba wieńcowa występowała częściej u osób z wyższym stężeniem cholesterolu. Od tego czasu stężenie cholesterolu uznano za czynnik ryzyka choroby wieńcowej. Później zostało to potwierdzone w innych badaniach. Zauważono, że im większe jest stężenie cholesterolu LDL (“złego cholesterolu”, będącego przyczyną miażdżycy), tym choroba wieńcowa występuje częściej a u osób z wyższym stężeniem cholesterolu HDL (“dobrego cholesterolu”) choroba wieńcowa występuje rzadziej. Dodatkowych danych dostarczyły badania, w których stwierdzono, że postępowanie niefarmakologiczne i leki zmniejszające stężenie cholesterolu LDL powodują zmniejszenie częstości występowania choroby wieńcowej i zawału serca.