Miażdżyca jest chorobą zapalną ściany tętnic (naczyń przez które płynie krew utlenowana ze składnikami odżywczymi do tkanek i narządów), która prowadzi do ich zwężenia. Zwężenie tętnic powoduje niedokrwienie narządów. W zależności od tego, których tętnic dotyczy miażdżyca, powoduje ona różne choroby. Miażdżyca tętnic wieńcowych jest najczęstszą przyczyną choroby wieńcowej (najcięższą postacią jest zawał serca). Miażdżyca tętnic szyjnych prowadzi do udaru niedokrwiennego mózgu, miażdżyca tętnic kończyn dolnych prowadzi do niedokrwienia kończyn dolnych, co objawia się chromaniem przestankowym (ból mięśni łydek w czasie chodzenia, powodujący konieczność zatrzymywania się i odpoczynku w czasie marszu). Najczęściej miażdżyca dotyczy wielu tętnic, tylko stopień jej nasilenia może być różny i w zależności od istotności zwężenia danej tętnicy, wywołuje objawy lub (jeszcze) ich nie wywołuje.
Pierwszym etapem powstawania miażdżycy jest odkładanie się w ścianie tętnicy “złego” cholesterolu (LDL) krążącego we krwi. Cząsteczki LDL są przyswajane przez komórki zapalne zwane makrofagami, które na skutek nagromadzenia się dużej ilości LDL ulegają uszkodzeniu, co powoduje wydostanie się cholesterolu poza te komórki. W kolejnym etapie znajdujące się w ścianie tętnic komórki mięśni gładkich, prowokowane przez cholesterol otaczający je, produkują tkankę włóknistą. Tkanka włóknista z czasem może zwapnieć tworząc tzw. blaszki miażdżycowe. Powiększanie się blaszek miażdżycowych powoduje zwężenie tętnic i zmniejsza możliwość przepływu przez nie krwi, co prowadzi do niedokrwienia narządów. Znaczne powiększenie blaszki miażdżycowej lub jej pęknięcie i wytworzenie na jej powierzchni skrzepliny prowadzi do całkowitego zamknięcia naczynia i odcięcia dopływu krwi do danego obszaru (np wystąpienie zawału serca w przypadku zamknięcia tętnicy wieńcowej).